Znajdź zawartość

The kidnapping of Elizabeth Smart Brian David Mitchell kidnapped 14-year-old Elizabeth Smart from the bedroom of her Salt Lake City home on June 5, 2002. The man and his wife, Wanda Barzee, imprisoned the teenager for the next nine months. Smart later testified that she was raped by Mitchell "up to three or four times every day," chained to trees, forced to drink alcohol, take drugs and watch pornography, ABC News reported. Earlier, Mitchell, also described as a "preacher" or "self-proclaimed prophet", allegedly held a ceremony during which he "married" the imprisoned teenager. The case was publicized throughout the United States. Information about Smart's disappearance was provided, among others, in the television program "America's Most Wanted". The girl was finally freed on March 12, 2003, when she was walking down the street with her captors in Sandy, Utah. Mitchell and Barzee were charged with, among others, burglary, kidnapping and sexual assault. The man was sentenced to life imprisonment, the woman to 15 years in prison. Porwanie to przestępstwo polegające na bezprawnym pozbawieniu człowieka wolności i zmuszeniu do zmiany miejsca pobytu wbrew jego woli, w przeszłości to jedno ze źródeł niewolnictwa. Porwanie wiąże się z przetransportowaniem ofiary w przymusowe miejsce pobytu, a w niektórych krajach jest karane surowiej niż bezprawne pozbawienie wolności. Współcześnie porwania stały się jedną z metod działań terrorystów, oraz zorganizowanych grup przestępczych których głównym celem jest szybki sposób na wzbogacenie się, Aktualnie najwięcej porwań odnotowuje się w Ekwadorze, Meksyku i Haiti, w październiku tego roku kolumbijskie ministerstwo obrony ogłosiło że liczba uprowadzeń ludzi w ciągu pierwszych dziewięciu miesięcy tego roku wzrosła w porównaniu z trzema kwartałami roku ubiegłego o 83 procent. 16 marca 1932 roku Charles Lindbergh ikona amerykańskiego lotnictwa, w liście od porywczy otrzymał śpioszki swojego synka. Dziecka szukała cała Ameryka a w śledztwo zaangażował się sam dotychczasowy prezydent USA Franklin Delano Roosevelt, a swoją pomoc proponował nawet sam Al Capone. Głównego podejrzanego w tej sprawie skazano na śmierć, do dziś nie wiadomo czy słusznie, noc 1 marca 1932 roku w Hopewell była wietrzna i burzliwa, gałęzie drzew i opadające liście uderzały o szyby i dach tworząc przy tym charakterystyczny hałas. Nikomu więc nie wydały się podejrzane odgłosy, które dobiegały z górnych pomieszczeń rezydencji. W pokoiku na pierwszym piętrze spał Charles Lindbergh junior. Jako pierwsza do pokoju zajrzała niania chłopca i to ona zauważyła, że łóżeczko jest puste. Wszczęła alarm i razem z resztą domowników rozpoczęła przeszukiwanie domu, rodzina szybko dostrzegła że okno w dziecięcym pokoju było uchylone. To wtedy Charles Lindbergh miał chwycić za strzelbę i zwrócić się do żony: "ktoś zabrał naszego syna z domu!" to zdanie stało się później ważną poszlaką dla poszukujących sprawcy porwania. W pokoju małego chłopca znaleziono list, koślawo i z licznymi błędami ortograficznymi napisano w nim że chłopiec jest bezpieczny, ale porywacze żądają okupu w wysokość 50 tysięcy dolarów. Rodzice na łamach prasy publikowali apele do porywczy z deklaracjami całkowitego podporządkowania się żądaniom które zostały im narzucone przez porywaczy, po niespełna tygodniu do rodziny dotarł list z informacją o zmianie warunków i konieczności przygotowania 70 tysięcy dolarów okupu. W ciągu kilku kolejnych tygodni docierały następne wskazówki, odpowiedzi rodziny można było śledzić na łamach prasy, a wynikało z nich, że wysokość okupu ostatecznie ma wynieść 100 tysięcy dolarów, a przedstawiciel rodziny spotka się z mężczyzną o imieniu John na cmentarzu. Rodzinę reprezentować miał "John Condon" emerytowany nauczyciel, który kilka dni wcześniej otrzymał tajemniczy list, porywacze wskazywali go w nim jako osobę z która chcą podjąć kontakt. Tym samym stawiając go w kręgu podejrzanych o współudział w uprowadzeniu, spotkanie odbyło się na cmentarzu Woodlawn, w Bronxie. Jak zeznał po nim Condon, porywacz przez cały czas pozostawał w cieniu, przez co nie można było rozpoznać jego twarzy. Jedyną cechą charakterystyczną był akcent, który pozwalał zakładać inne niż amerykańskie pochodzenie, mężczyźni ustalili termin wymiany okupu i dostarczenie dowodu na to że dziecko jest całe zdrowe oraz przede wszystkim bezpieczne. 16 marca 1932 roku rodzice otrzymali paczkę zawierającą śpioszki małego Charlesa i wiadomość, że dziecko przetrzymywane jest na łodzi. Ostatecznie okup w wysokości 100 tysięcy dolarów trafił do porywaczy w drewnianej skrzynce 2 kwietnia minionego roku, a część banknotów niebawem miała zostać wycofane z obiegu. Tak chciano oznaczyć banknoty, by można je było zidentyfikować przy próbie wydawania ich przez porywaczy. Zanotowano również numery seryjne, którymi były oznaczone, w zamian pośrednik otrzymał dokładne współrzędne i nazwę "Nelly" którą nosiła łódź. Departament rozpoczęła przeszukania przystani gdzie łódź była zacumowana. Łodzi ani chłopca niestety nie odnaleziono a porywacze ucięli kontakt, mimo ponawianych w prasie apeli rodziców. Zwrot akcji pojawił się dopiero po 72 dniach od porwania, to właśnie wtedy na departament zgłosił się mężczyzna który w lesie nieopodal rezydencji Lindberghów odnalazł ciało dziecka. Czaszka chłopca była roztrzaskana, a ciało częściowo rozczłonkowane, mimo to sekcja pozwoliła ustalić że dziecko zginęła najprawdopodobniej w dniu porwania uderzone w głowę. Max Ramsay dorastał w trudnych warunkach, opuszczony przez rodziców i pozostawiony na pastwę losu na ulicach North Hollywood Los Angeles, wyrósł na młodego mężczyznę z determinacją ale również z żądzą zemsty na społeczeństwie które w pewien sposób wydawało się go porzucić już w młodych latach swojego życia. Początkowo Max próbował znaleźć uczciwą pracę, ale ciągłe odrzucenia i upokorzenia skłoniły go do podjęcia drastycznych kroków w swoim życiu, w końcu znalazł się na drodze przestępczej gdzie szybko nauczył się przetrwać i zdobyć kontrolę, kontakty oraz w pewnym sensie władzę nad swoim życiem za sprawą hierarchii w grupie przestępczej do której należał. Porywania stały się jego specjalnością oraz głównym sposobem do zarabiania pieniędzy, które pozwalały mu na utrzymanie się przy życiu i zaspokojenie chorych pragnień zemsty na społeczeństwie. Jednakże, w miarę upływu lat Max zaczął dostrzegać że jego działania miały konsekwencje nie tylko dla ofiar, ale również dla niego samego głównie były to choroby psychiczne które nie zostały stwierdzone przez biegłych lekarzy, widział cierpienie rodzin którym zadawał ból, i coraz bardziej zatracał się w spiralę gniewu i samotności a jego smutek zaspakajały głównie substancje odurzające oraz alkohol który nadużywał, chciał po prostu zapomnieć o swojej przeszłości a za razem był to główny motor napędowy do złych działań. Max podobnie jak inni przestępcy, starał się unikać wpadki poprzez staranne powolne i intensywne planowanie swoich porwań, stosując różne taktyki i środki ostrożności aby zminimalizować ryzyko wpadki, jego doświadczenie z każdym rozegranym porwaniem wzrastało początkowo pierwsze porwanie sprawiło mu dużo kłopotów dla wspólników lecz było zaplanowane bardzo dobrze nie przejmując się późniejszym losem swoich "wspólasów" gdyż wszystkie dowody które znaleziono podczas porwania wskazywały na to że Ramsay nie brał czynnego udziału w realizacji porwania a sąd uznał go za osobę niewinną poprzez brakujących zeznań bądź twardych dowodów w sprawie, dowody oraz ślady podczas minionego śledztwa wskazywały że głównym podejrzanym był jego dobry znajomy a w tamtych latach wspólnik Harry Fosterman z którym działał na rzecz porwań dla okupu, w wyniku badań oraz analiz wszystko wskazywało na to że sam Ramsay nie miał za wiele wspólnego z porwaniem 15 letniego syna znanego futbolisty z klubu Los Angeles FC. Odpowiadał głównie za organizacje całego planu od środka niż za same wykonanie go, jego wspólnik nigdy nie wydał go w ręce organów ścigania co jeszcze bardziej napędziło Ramsaya do ponownych planowań porwań w celach zarobkowych. Samo dzieciństwo Maxa Ramsaya było pełne trudności i wyzwań które w znaczący sposób ukształtowały jego przyszłość. Max urodził się w biednej rodzinie mieszkającej w jednym z najbardziej zaniedbanych rejonów LA. Jego rodzice byli uzależnieni od narkotyków i często nie byli w stanie zapewnić mu odpowiedniej opieki i wsparcia emocjonalnego, z tego powodu Max musiał szybko nauczyć się radzić sobie samemu często błąkając się po ulicach miasta szukając jedzenia i schronienia. Już od najmłodszych lat Max był narażony na przemoc i złe wpływy otoczenia, często musiał bronić się przed rówieśnikami którzy chcieli go zastraszyć lub wykorzystać. Te doświadczenia nauczyły go być silnym i zaradnym ale także pogłębiły w nim uczucie samotności i poczucie bezradności, a samo dołączenie Maxa Ramsaya do struktur grupy przestępczej było kolejnym krokiem na jego niebezpiecznej drodze życiowej która prowadziła przez najciemniejsze zakątki Los Angeles. Po latach błądzenia po ulicach i próbach znalezienia uczciwej pracy, Max coraz bardziej tracił nadzieję na lepsze życie, w końcu zdesperowany i zniechęcony postanowił sięgnąć po ostatnią deskę ratunku początkowo Max był tylko pionkiem w rękach bardziej doświadczonych przestępców, zaczynał od drobnych przestępstw takich jak kradzieże z supermarketów czy rozboje na ulicach, ale szybko zyskał reputację nieustraszonego i skutecznego co zwróciło uwagę wpływowych gangsterów w mieście. Pewnego dnia Max został zaproszony do spotkania przez lokalnego "street bossa" który widział w nim potencjał do większych rzeczy, zapewnił mu ochronę i wsparcie w zamian za lojalność i posłuszeństwo. Zafascynowany możliwością szybkiego awansu społecznego i finansowego, Max przyjął propozycję bez żadnego wahania, wkrótce Ramsay stał się ważnym członkiem grupy przestępczej, specjalizującej się w porwaniach oraz wymuszeniach haraczy jego determinacja i brutalność przynosiły grupie coraz większe zyski co sprawiało że stał się coraz bardziej szanowany przez swoich współpracowników. Rozpad grupy przestępczej do której należał Max Ramsay, był przełomowym momentem w jego życiu który ostatecznie doprowadził go do samotnej działalności z porwaniami, konflikty wewnątrz grupy oraz presja ze strony organów ścigania zaczęły osłabiać struktury przestępcze której Max był częścią. Wzrastały napięcia między różnymi frakcjami, a część członków zaczęła brać udział w aresztowaniach lub ginąć w masowych strzelaninach, Max widząc że grunt staje się coraz bardziej niepewny zaczął rozważać swoją przyszłość. Ostatecznie doszło do brutalnej wojny między grupami przestępczymi, która zakończyła się rozbiciem struktur z którymi Max był związany, stał się samotnym wilkiem w mieście, pozbawionym wsparcia i ochrony które kiedyś mu zapewniano zamiast jednak poddać się losowi Max postanowił wykorzystać swoje umiejętności w nowy sposób - jako samotny porywacz. Bez żadnych więzi ani lojalności wobec grupy, Max mógł działać z większą swobodą i elastycznością. Zajmował się porwaniami na własną rękę planując i wykonując każdy krok samodzielnie, wykorzystując swoje doświadczenie i znajomość świata przestępczego aby uniknąć niepotrzebnych konfliktów z organami ścigania i większej konkurencji z innymi przestępcami.