Znajdź zawartość

SOCAL FRONTIERS, RAC BAND Rock Against Communism (RAC) to eufemizm używany w odniesieniu do kilku rodzajów muzyki white power/hate (zazwyczaj Oi! lub hatecore punk). Pomimo swojej nazwy RAC najczęściej nie zawiera żadnych odniesień do „komunizmu”, ale skupia się na rasizmie i antysemityzmie. Termin pojawił się na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, po tym, jak promotorzy muzyki rockowej w Wielkiej Brytanii wystawili serię koncertów „Rock Against Racism”. W odpowiedzi różne zespoły białej supremacji, przykładowo Skrewdriver kierowany przez Iana Stuarta, zorganizowały koncerty „Rock Against Communism”. Termin ten został ostatecznie użyty jako eufemizm dla rasistowskiego podgatunku punkrockowego (Oi!), a później także hatecore punk i kilka innych stylów muzyki nienawiści. Ci, którzy używają terminu RAC, często robią to w celu zakamuflowania prawdziwej natury muzyki rasistowskiej, ponieważ termin ten nie wyjaśnia rasistowskiego charakteru muzyki. Dlatego skrót RAC jest często używany do opisania hate music oferowanej do sprzedaży na internetowych portalach aukcyjnych, zamiast bardziej jednoznacznych etykiet, które mogą spowodować usunięcie przedmiotu przez administratorów witryn. Socal Frontiers to muzyczna banda sklejona z kilku osobowości wywodzących się w głównej mierze z okolic Vespucci, czyli części miasta zamieszkałej w dużej części przez nazistowską społeczność, kierującą się poglądem białej supremacji. Trzonem zespołu jest wokalista Minh Gauthier, oraz gitarzysta Marty Webber. Działalność ich zaczęła się od pisania i grania krótkich utworów w mieszkaniu jednego z nich, następnie rozwinęło się to do grania na domowych, okolicznych imprezach, a finalnie trafili do klubu Total Explode Music - to właśnie ten klub jest ich gorącym spotem. Marty Webber (alias Walles) to dwudziestoczteroletni neonazi skinhead zamieszkujący Coma Street w Vespucci Central. Został wciągnięty w hermetyczne środowisku ekstremistów krótko po ukończeniu high school. Ze względu na okoliczności nie przerwał swojego udziału w kulcie. Odrzucenie pomysłu Uniwersytetu, problemy z narkotykami i inne stereotypowe rzeczy odprowadziły go więzienia stanowego za napaść z bronią w ręku. Jego gra na gitarze oparta jest na oddaniu i wsparciu lokalnych kapel RAC. Minh Gauthier (alias Gambler) czyli dwudziestotrzyletni skinhead z północnego Vespucci. W neonazistowską społeczność wciągnięty został jeszcze w czasach szkolnych, gdy na tzw. domówkach dawał swoje pierwsze "koncerty". Hazard, narkotyki i przemoc to jego chleb powszedni, przez co nie ma dla niego miejsca w normalnych, cywilizowanych grupach społecznych. Epizod z muzyką zaczął w wieku czternastu lat za sprawą starszych braci, którzy podobnie jak on związani byli z punk-rockowym community. Razem z @Bozmer będziemy grać postacie ściśle związane ze społecznością nazistowską, oraz punkrockową. Temat posłuży nam do prezentowania gry na naszych charakterach, na których to będziemy odwzorowywać jak najlepiej jest to możliwe bandę punk-rock. Naszym głównym spotem do gry będzie Total Explode, czyli spot prowadzony przez Bosmera. Nie nastawiamy się na osiągnięcie ogromnej popularności, lecz chcemy wprowadzić świeżość do branży rozrywkowej, oraz zwyczajnie nakręcić grę zarówno w Total Explode, jak i w organizacji przestępczej. Powiązania naszych postaci: Total Explode (spot gry), Vicious Circle 562. Utwory wydane przez postacie: BECOME ONE OF US, LIVE FOR THIS Social media: Socal Frontier, Minh Gauthier Projekty działające pod naszymi postaciami: N/A

Dick in Dixie to powstały w wyniku serii dziwnych przypadków zespół z Blueberry w Red County, grający muzykę z pogranicza rockabilly, punk rocka i swingu. Kapelę założyli były kaskader Dick Flame (wokal) i Patrick Sohrani (bas) - znający się od szczeniaka kumple, którzy za szkolnych czasów próbowali bez większych rezultatów sił z zespołem o nazwie Jolly Rockers. Po niemal 20 latach potencjał tej dwójki odkrył na nowo Rolf Siegel – Wielebny z lokalnego Kościoła Odrodzenia, który zwietrzył okazję do zarobku, przyjmując w zespole rolę menagera. Do kapeli dołączyli wkrótce Terry Watson (pianino), Roy Stevenson (perkusja), Tom Foxxy (gitara) oraz Harry McPherson (saksofon). Dla przeważającej części grupy Dick in Dixie było szansą, by zrobić coś ze swoim szarym i niezbyt obiecującym życiem, pełnym osobistych niepowodzeń, rozczarowań i uzależnień. Zespół charakteryzuje szybkie brzmienie, wokal zdarty jak po raku krtani oraz widowiskowe występy. Frontman wlatujący na scenę chopperem, płonące instrumenty czy wskakiwanie na fortepian to dość częsty widok na koncertach Dick in Dixie. Muzycy w swoich tekstach często odwołują się do Boga, używek oraz historii ze swojego burzliwego życia. Skład kapeli ulegał częstym zmianom personalnym. Przez Dick in Dixie przewinęło się łącznie czterech gitarzystów, z czego jeden nie żyje, a drugi wysłany został na przymusowe leczenie. Na śmierć zapił się również perkusista Roy Stevenson, którego wkrótce zastąpiła jego siostra Daphne. Zespół rozpadł się tuż przed nagraniem pierwszej płyty z powodu konfliktu z lokalnym klubem motocyklowym, który groził członkom i podpalił wynajmowaną przez Dick in Dixie salkę prób. Zastraszeni muzycy rozproszyli się po niemal całym stanie, wycofując się na dwa lata z życia publicznego. Reaktywacja Cudowne odnalezienie uważanego za martwego perkusisty Roya Stevensona, doprowadziło jednak do reaktywacji grupy. Po pierwszym koncercie w Paleto Bay zespołem zainteresowała się wytwórnia AKAN Records, która wkrótce wzięła go pod swoje skrzydła. Kapela zdołała także w końcu znaleźć nowego gitarzystę Lenny'ego Maguire'a. Do składu powróciła także Daphne Stevenson, tym razem jako saksofonistka. W międzyczasie na niemal trzy tygodnie przepadł jednak basista Speedball, który jak się później okazało, wylądował w więzieniu w Las Venturas. Zza krat wyciągnął go niejaki Frankie Rogers, który dzięki temu wkupił się w łaski grupy i został w ten sposób jej menagerem (nie na długo). Jakiś czas później kapela przeniosła się z pustynnego Harmony do Los Santos. Z inicjatywy Roya Stevensona band otworzył na Atlee Street swój własny klub "Rhythm & Booze", który miał być skierowany do fanów cięższych brzmień. Śmierć Daphne Na przełomie grudnia i stycznia w sporych bólach powstawał pierwszy album kapeli wraz z promującym go klipem. Prace nad nimi co chwilę przerywano ze względu na różne niefortunne zdarzenia. Największy cios spadł na zespół pod koniec stycznia, gdy znajdująca się pod wpływem narkotyków saksofonistka Daphne Stevenson została zastrzelona przez zastępców szeryfa w trakcie nieporadnej ucieczki przed kontrolą. Śmierć Daphne mocno potrząsnęła całą kapelą i najwyraźniej popchnęła ją do przyspieszenia prac i wydania pierwszej płyty, W marcu Dick in Dixie jakimś cudem trafiło na San Music Festival, gdzie udało im się zdobyć szerszy rozgłos widowiskowym otwarciem festiwalu. Żeby nie było za dobrze, tydzień później wytwórnia AKAN Records poinformowała członków kapeli o zakończeniu działalności. By poradzić sobie w nowej sytuacji zespół poszedł za głosem Speedballa, który rzucił pomysł by otworzyć własną, niezależną dystrybucję. Po paru tygodniach przygotowań i wpompowaniu w biznes niemal całej forsy ze sprzedaży albumu, Hard-on Dixtribution ruszyło z kopyta, wydając na starcie "Speedballa". Śmierć muzyków i upadek zespołu Wraz z wydaniem płyty EP "Nation on Fire" nad kapelą zawisły czarne chmury, które w istocie gromadziły się tam już od długiego czasu. Na koncercie w klubie Clouds Speedball ujawnił publicznie, że jest aktywnym homoseksualistą oraz że choruje na AIDS. Zaraz potem w rozmowie z zdezorientowaną kapelą obrócił to jednak w żart i skutecznie przekonywał ich, że chciał tylko nabrać widownię i media. W międzyczasie pogorszył się stan zdrowia Harry'ego 'Struny' McPhersona, który od kilku miesięcy zmagał się z guzem mózgu. W trakcie odwiedzin w szpitalu po spożyciu dużej ilości alkoholu stracił przytomność Roy Stevenson. Ratownicy, którzy zjawili się na miejscu stwierdzili w obecności przerażonych członków Dick in Dixie śmierć spowodowaną niezdiagnozowaną na czas marskością wątroby. Następnego dnia nad ranem w sali szpitalnej zmarł z powodu wylewu krwi do mózgu Harry. Niecały tydzień później w swoim mieszkaniu w Sandy Shores został znaleziony przez Dicka martwy Patrick 'Speedball' Sohrani. Basista umarł na AIDS, na którego temat kłamał przed resztą bandu do samego końca. Przy jego ciele wokalista odnalazł list pożegnalny. Godzinę później w kiblu na stacji benzynowej Mirror Park w wyniku nieświadomego przedawkowania kokainy i heroiny zmarł sam Dick Flame - oficjalnym powodem śmierci była niewydolność serca i oddechowa. Umarli tak jak żyli - chaotycznie i bez sensu. Jedynymi żyjącymi członkami zostali 24-letni gitarzysta Lenny Maguire i podstarzały pianista Terry Watson, o którym słuch jednak zaginął. W związku z tym to na Lennego spadł obowiązek wypełnienia ostatniej woli zmarłych. Muzycy pozostawili po sobie nieopublikowany dotąd materiał, który zdążyli nagrać przed śmiercią w swoim własnym studio w Harmony. SKŁAD ZESPOŁU: ✞ Dick Flame - wokal ✞ Patrick Sohrani - gitara basowa ✞ Roy Stevenson - perkusja Terry Watson - pianino ✞ Harry McPherson - saksofon Lenny Maguire - gitara elektryczna ✞ Daphne Stevenson - saksofon DYSKOGRAFIA: OFICJALNE KLIPY: NAGRANIA Z KONCERTÓW: AKTYWNOŚĆ: PROFIL LIFEINVADER ARCHIWALNE MATERIAŁY