Znajdź zawartość

Deception - zespół założony w marcu 2024 roku z inicjatywy znanego już w przemyśle muzycznym Eelisa Forsberga. Projekt wedle założeń miał skupić nowe talenty w mieście, tak by dać im szansę wejścia w świat muzyczny, tak finalnie też się stało biorąc pod uwagę dobrany skład zespołu. Jeśli mowa o brzmieniach, mogą być bardziej zaskakujące względem poprzednich działań samego Forsberga - w tym przypadku mowa bowiem o nu metalu, metalu alternatywnym oraz luźnych odmianach rocka. Spory przekrój z nastawieniem na specyficzny styl, który na pewno łatwo skojarzyć ze względu na właśnie jego nietypowość. Jednakże nie same brzmienia mają wyróżniać projekt - ma to być również barwna osobowość każdej z osób w nim. Jak daleko kapela zdoła zajść w mieście aniołów? Kto wie, tylko czas może to pokazać. Eelis Forsberg - wokalista - na przedzie zespołu za wokalem znajduje się postać nieco bardziej znana w muzycznym świecie, wokalista solowy a także frontman zespołu Soul Evisceration czy też CEO wytwórni Astaroth Records. Przez długi czas budował swój wizerunek, stawając się dość charakterystyczną osobą pod kątem koncertowym czy ogólnych działań w sferze publicznej, zwłaszcza social media. W Deception przyjął rolę jedynie wokalisty, co może mieć związek z jego ówczesnym atakiem serca i poważnym stanem - wielu fanów mogło donosić, że podczas grania na gitarze w trakcie koncertów można było zauważyć iż dłonie mężczyzny mocno drżały. Finalnie podjął inicjatywę dotyczącą pobocznego projektu, zbierając całą resztę zespołu i dając mu mocne fundamenty do dalszego działania. Na pewno można go uznać za osobę mocno ugruntowaną w muzyce, jednakże czy Deception dodatkowo wzmocni ten proces? Jack Müller - Amerykanin z korzeniami niemieckimi urodzony 1.12.1996 w Los Santos. Multiinstrumentalista, Wizjoner i były alkoholik, w tych trzech słowach można opisać jego osobę, wokalista, były basista jak i lider Lost Empire który w muzyce obraca się od urodzenia, po małym sukcesie jego zespołu z chęcią dołączył do składu Deception chcąc tworzyć dalej muzykę lecz w innym stylu niż dotychczas - dzięki jego ciężkiej pracy włożonej w naukę gry na gitarze objął właśnie to miejsce pokazując się na scenie w innej roli. Imię Ruby Cooper przewijało się już przez multum projektów i sław. Nigdy nie było jej dane posmakować prawdziwej sławy. Zamiast tego udało jej się wypracować renomę w świecie artystów i scenie muzycznej na zachodnim wybrzeżu USA - wszystko za sprawą jej wyjątkowego talentu artystycznego, którego blask niejednokrotnie przebił się przez mrok podziemia. Blask ten zawsze przyćmiewał jej ciężki charakter i alkoholizm; rezultaty jej skomplikowanej, przykrej przeszłości.Zakontraktowana przez Eelisa, zasiliła zespół Deception zarówno w roli zapasowej gitarzystki, jak i konsultantki kreatywnej. Jest raczej rozwiązaniem na czarną godzinę, aniżeli pełnoprawną członkinią, do czego zdążyła już przywyknąć. Cecilla Morgan - gitarzystka rytmiczna, urodzona 18 lipca 1997 roku. Swoje pierwsze kroki w muzyce stawiała miarowo wcześnie i czysto hobbystycznie. Muzyka stała się jej pasją, lecz nigdy nie przerodziła się w formę zarobkową ze względu na wiele różnych czynników - jednym z nich był introwertyzm kobiety. Finalnie w dorosłym życiu częściowo porzuciła swoje zainteresowanie muzyką od strony praktycznej. Po dłuższej przerwie natrafiła przypadkowo na Eelisa Forsberga oraz Fehu Skarsgard, którzy po zapoznaniu się z nią wciągnęli ją w projekt jakim jest zespół Soul Evisceration. Cecilla odżyła, finalnie wracając do swojej pasji ze zdwojoną siłą. Z biegiem czasu dołączyła także w roli gitarzystki rytmicznej do nowego projektu Forsberga - Deception Morgan Svendsen - basista-samouk. Swoje zamiłowanie do muzyki gitarowej wykazywał już jako dziecko słuchając muzyki wszelkiej maści artystów rockowych i metalowych, a samą przygodę z gitarą rozpoczął w wieku 12 lat, dostając od ojca gitarę klasyczną w prezencie na urodziny. Jako dziecko wykazujące zainteresowanie zajęciami indywidualnymi, wkładał mnóstwo czasu w szlif umiejętności gry na instrumencie. Swoją przygodę z gitarą basową zaczął po 17 roku życia. Nie jest znany ze współpracy z żadnymi artystami, ani z przynależności do jakiegokolwiek zespołu muzycznego. Dotychczas swoją twórczość pokazuje jedynie wykonując nagrania swoich basowych coverów utworów znanych grup muzycznych i wrzucając je na swój kanał, na platformie V-Tube. Pod skrzydła Forsberga trafił za pośrednictwem i poleceniem Rune Tanskanen Danny Torres - amerykański chicano pochodzący z okolic niesławnej 27 ulicy w Davis, rozpoczął swoją przygodę z muzyką metalową od słuchania różnorodnych płyt metalowych pożyczonych od swojego kuzyna. Naukę gry na bębnach rozpoczął w Thomas Jefferson High School za namową swojego nauczyciela, który chciał pomóc trudnemu nastolatkowi znaleźć inną drogę niż „bangowanie dla któregoś z setów”. Lata praktyki w końcu przyniosły efekty, gdy poznał Morgana Svendsena podczas jednego z koncertów garażowej kapeli na wybrzeżu. Mężczyźni znaleźli wspólny język, grając z czasem różne covery klasyków rock'n'rolla, co otworzyło młodemu muzykowi drogę do poznania Eelisa Foresberga, który zaprosił go do ich wspólnego projektu. Artyści studyjni/zastępczy: Charlotta 'Charlie' Bergqvist - gitarzystka bez żadnego doświadczenia, nie figurująca w branży nigdy wcześniej, dla której gitara to jedynie luźne hobby poza innymi zajęciami - sporty wodne i broń palna. Wkręcona została w całe towarzystwo za pośrednictwem swoich znajomych, głównie Morgana Svendsena, którzy nalegali na jej udział w rodzącej się w pocie i bólach kapeli. Prywatnie jedyne dziecko bogatych rodziców, ukończyła studia na kierunku logistyki, co może sugerować oprócz gry jej 'organizatorski' udział w całym przedsięwzięciu. Wzmianki: Wzmianka w Celebrity Preview w kontekście założenia Deception a możliwym rozpadem Soul Evisceration i Lost Empire Wzmianka w Celebrity Preview w kontekście ciężkiego stanu wokalisty Deception i Soul Evisceration i zabrania go do szpitala Wzmianka w Celebrity Preview nt. gitarzysty Deception, odniesienie się do jego abstynencji po odwyku Materiały: Deception - True Colors (Official Audio) Wydarzenia: [01/04] Pandora Is Getting Old - Birthday Live Music Party - występ basisty, Morgana Svendsena [08/04] Koncert w Moonit Hideout - występ na perkusji Danny'ego Torresa [08/04] Otwarta próba z Deception w Israfel Practice Room

Morgan Svendsen - urodzony 5 stycznia 2001 roku, jest basistą samoukiem o korzeniach norweskich, którego życie przeplata się z dźwiękami gitary od najmłodszych lat. Żyjąc w rodzinie pełnej miłości do muzyki, Morgan szybko zakochał się w brzmieniach gitarowych, marząc o dniach spędzonych na scenie i o kreowaniu własnych kompozycji. Jednak jego młodość nie była pozbawiona wyzwań. W wieku nastoletnim, Morgan znalazł się w toksycznej spirali bójek i aktów wandalizmu, które przysporzyły mu wiele problemów. Był to dla niego trudny okres, w którym niezrozumienie otoczenia oraz brak właściwego wsparcia skłoniły go do podejmowania złych decyzji, które pogłębiały jedynie jego problemy. Po ukończeniu 17 lat, Morgan odkrył nową drogę w świecie muzyki - gitarę basową, co okazało się punktem zwrotnym w jego życiu. To właśnie w tym instrumencie znalazł wyraz swoich emocji i pasji. Muzyka stała się dla niego nie tylko sposobem na ucieczkę od trudności, ale także katalizatorem do samorozwoju i wyjścia na prostą. Obecnie, Morgan znalazł zatrudnienie jako barman w lokalnym barze. Praca ta, choć niezbyt prestiżowa, pozwala mu utrzymać się i przetrwać. Niemniej jednak, to muzyka nadal pozostaje centrum jego życia. Morgan nagrywa covery znanych utworów muzycznych i publikuje je na swoim kanale V-Tube, gdzie dzieli się swoją twórczością ze światem. To dla niego nie tylko sposób na wyrażenie siebie, ale także forma terapii i lekarstwo na codzienne wyzwania. SOCIAL MEDIA: LI: Morgan Svendsen V-Tube: MS Official MATERIAŁY: Lamb of God - Walk With Me In Hell (Bass Cover) Social Therapy - Bloody Marry (Bass Cover) Soul Evisceration - A Little Note To Friend (Bass Cover) Pandora - Dancing in Hell (Bass Cover) DECEPTION - True Colors KONCERTY: [01.04.2024] Pandora Is Getting Old - Birthday Live Music Party [06.04.2024] Koncert Czarnej Wdowy w Total Explode

Fehu Naudir Pandora Sskarsgard - Urodzona 1 kwietnia 2000 roku, córka Kateriny Wadudu Iscariote i Einara Skarsgarda, członków zespołu death metalowego Silent Lunacy. Gitarzystka, autorka tekstów, wokalistka oraz modelka alternatywna. Pochodzenie: USA, korzenie norwesko-włoskie Gatunki muzyczne: Rock, black metal, death metal, metal, folk Instrumenty: Gitara akustyczna, gitara elektryczna, pianino Powiązania: Soul Evisceration, Silent Lunacy, ArcAngels, Afterglow Magazine, Let's Get Heavy, Hakael, Astaroth Records, MŁODOŚĆ Normy społeczne nie trzymały się Fehu od dnia jej poczęcia, aż po dzień dzisiejszy. Niema matka? Ojciec zabity przez członka jego własnego zespołu? Sam jej wygląd wzbudzał niechęć rówieśników, co dodatkowo nie ułatwiało jej wykształcenia w pełni zdrowej psychiki. W młodym wieku zaczęła siwieć, a jej skóra była stosunkowo blada. Lekarze podejrzewali u niej Zespół Waardenburga typu II, jednak nie wykazywała wad słuchu. To ostatnie zdawało się szczególnie ważne dla jej matki, która już od najmłodszych lat życia Pandory, wciskała ją w nauki śpiewu, czy gry na instrumentach. Lata mijały, a do zamiłowania do muzyki dochodziły nowe pasje – używki i motocykle. Zamiast spędzać czas w szkole, coraz częściej widywana była w towarzystwie członków klubów motocyklowych, czy ugrupowań powiązanych z białą supremacją. Niezbyt odpowiednie towarzystwo dla nastolatki, co? Jej matka również tak uważała, niestety wszelkie próby zadziałania na Fehu nie przynosiły większego skutku. Szkołę średnią skończyła „dla świętego spokoju,” by móc skupić się na tym, na czym zależało jej najbardziej – muzyce, oraz poznawaniu świata. POCZĄTKI KARIERY Pierwsze kroki w karierze muzycznej zaczęła od dawania koncertów w barze prowadzonym przez jej matkę. Z racji na brak własnego repertuaru, bawiła gości coverami piosenek w aranżacji rockowej. Dopiero w 2018 roku odważyła się na wydanie do sieci pierwszego kawałku, w którym przedstawiła się pod pseudonimem Pandora. Dzięki wsparciu znajomych jak i wejściu w swój pierwszy zespół, nabrała więcej pewności siebie, przez co zaczęła tworzyć plany na kolejne utwory. Niedługo po wydaniu kawałku „Pandora” do sieci trafił kolejny utwór „O mój boże,” co dodało kolejnego rozpędu w jej "karierze", a pozytywne recenzje od grona bliskich, sprawiły, że ego młodej muzyczki zaczęło rosnąć w zbyt dużym tempie. UPADEK PRZED STARTEM Wszystko zdawało się układać. Piosenki pisała z pasją, członkowie z kapeli w której grała również się rozwijali, a przyszłość malowała się przed nimi w pozytywnych barwach. Co mogłoby pójść nie tak? Ulubiony element publiki – romans. Dziewczyna coraz częściej widywana była z prezesem pewnego klubu motocyklowego, złośliwi podłapali, że ta relacja wydaję się zbyt dziwna, jak i samo podejście ich do siebie. Mężczyzna, który był w stałym związku i młoda wokalistka, widywani razem coraz częściej dawali jedynie więcej szans do plotek. Historia nie zdążyła nabrać większego rozpędu, gdy media obiegła informacja o śmierci kilku członków klubu. Wśród ofiar był i prezes, z którym widywana była Pandora, a po kilku dniach od tego wydarzenia, w sieci, bez zapowiedzi pojawił się kawałek „Maybe It’s Last Essentional Step.” Tekst utworu opiera się na historii brutalnej, toksycznej miłości. Z wersów można było wyczytać, że podmiot liryczny był zamieszany w romans z kimś w stałym związku. Ogień podsycał też fakt, że pierwsze litery słów tytułu układały się w imię Miles, które internauci śledzący Pandorę szybko powiązali ze zmarłym prezesem. Niedługo po tych wydarzeniach ślad po dziewczynie w mediach się urwał, plotki głosiły, że narkotyki i alkohol oderwały Fehu od jakiejkolwiek aktywności w sferze muzycznej, a ona sama zaczęła się coraz bardziej staczać. Ślad po niej zaginął. POWRÓT PO LATACH Lata mijały, a Fehu zdawała się wrócić nagle, jak zmarły zza grobu. Zmienione podejście do życia, w sieci powoli pojawiały się reuploady jej starych piosenek, a social media dziewczyny odzyskały nowy wygląd. Dziewczynę coraz częściej można było napotkać na molo, lub w okolicach centrum, gdzie grała dla publiki, a wieczorami pracowała w barze. Poznanie Eelisa Forsberga dało też zalążek pracy nad nową kapelą, co dało Pandorze nowy cel do osiągnięcia. Czy ta historia będzie miała happy end? Zobaczymy. 10 marca oficjalnie wraz z Eelisem Forsbergiem i Cecilią Morgan utworzyła zespól Soul Evisceration, działający w klimacie Ritual Black Metalu. Parę dni później wstąpiła też w szeregi agencji ArcAngels, jako modelka alternatywna. Te wydarzenia niejako przyczyniły się do ponownego rozpędu dla kariery dziewczyny. Mimo uczestnictwa jednak w kapeli metalowej, dalej trzymała się wydawania co jakiś czas własnych kawałków, bardziej w klimatyce rockowej. KARIERA W 2022 Rok 2022 był na pewno należący do tych dynamicznych i gwałtownych w rozwoju kariery dziewczyny. Duży boost zasięgowy zaliczyła dzięki odważnym sesjom zdjęciowym do magazynu erotycznego Afterglow, wydawanego z ramienia agencji Arc Angels, którą prowadził charyzmatyczny Ulrik Eriksen. Fotografie ukazujące ciało pasowały do podejścia dziewczyny, która uważa, że w XXI wieku nie ma rzeczy już szokujących, a ludzkie ciało jest po prostu dziełem sztuki i nie ma sensu się bać go pokazywać. Z resztą, co tu ma straszyć, przy tak łatwym dostępie do pornografii? Kariera kapeli Soul Evisceration nabierała również tempa. Nie przeszkadzały w tym też roszady w pozycji perkusisty (obecnie to miejsce zajmuje Noah Alexander). Grupa wulgarnych, głośno mówiących swoje zdanie ludzi? To coś, co kocha się, lub nienawidzi - ciężko o neutralne podejście. Można to było zauważyć w reakcjach na różne akcje kapeli, na przykład podczas promowania się i łapania zasięgów przez celebrytów, po śmierci innych znajomych sław. Samo Mask Off czy Gossipy jako portale plotkarskie lubiły wrzucać dziwne zachowania Soulsów jako klikalne temat, nawet jeśli sami zainteresowani zdawali się często po prostu mieć gdzieś zamieszanie dookoła nich. Mimo jednak współpracy z zespołem, dziewczyna nie omieszkała wydać kilka swoich własnych utworów. Poczynając na głośnym Dancing in Hell, które było swoistą odpowiedzią i wyśmianiem zachowania ludzi z branży. Drugim z kolei można uznać Darkness, który (jeśli wierzyć plotkom) uderza w sytuację, gdy jej aktualny narzeczony oraz frontman Soul Evisceration - Eelis Forsberg, znajdował się w stanie śpiączki. Co zgryźliwi pokrywają tekst również z Jackiem Weskerem (wokalista Social Therapy). Israfel, Hakael i Astaroth - nie, tu nie będziemy rozmawiać o Biblii. To nazwy dzieci, które współtworzy Skarsgard. Poczynając od początku, Israfel i Astaroth na obecną chwilę są podpięte pod jedno - mianowicie pod wytwórnię, którą prowadzi z Eelisem Forsbergiem (mimo, że niestety, w ostatnim czasie jej aktywność została zmniejszona i partner muzykantki musiał zajmować się większością sam). Sala prób, bo tym jest Israfel, była drugim w kolejności tworem, jaki wyszedł z pomysłu artystów. Jest ogólnodostępna i skierowana dla nowych twarzy, chcących rozpocząć przygodę w muzycznym świecie. Hakael, czyli brat bliźniak salki prób, to bar zorientowany na metalowe klimaty. Odbyły się tam koncerty czy to Soul Evisceration, Social Therapy, Lost Lunatics. Mówi się, że lokal był też przyjazny bikerom, a sami właściciele chętnie zgadzali się na to, by nowe osoby mogły działać scenicznie, otwierając się tym samym na publikę. Astaroth to najstarsze z trójki. Główną głową jest tutaj Eelis Forsberg, jednak i Skarsgard posiada w tym swoje udziały. Wytwórnia prężnie działa i rozwija się pod okiem muzyków, angażując coraz to większe i ciekawe nazwiska w swoje mury. CIEKAWOSTKI: Grzebiąc w sieci można natrafić na informację o rodzicach Pandory w dwóch artykułach: Informacja w lokalnej gazecie na temat próby samobójczej jej ojca na jednej z ulic w okolicach South Central. Informacje tam zawarte wskazują na silne zaburzenia psychiczne u Einara Skarsgarda. Tragedia na jachcie. Zespół Silent Lunacy wypłynął w pełnym składzie, jednak żywa wróciła tylko dwójka. Z informacji jakie uzyskano, wskazano, że basista zespołu oddał strzały w stronę frontmana – ojca Pandory. Perkusista w obronie swojej i Katriny Iscariote – matki Pandory, nieumyślnie spowodował śmierć agresora. Na wielu zdjęciach można zauważyć nietypowe symbole wytatuowane na ręce dziewczyny. Całość kompozycji nawiązuje do mitologii nordyckiej. Runiczne napisy niejednokrotnie bywały kojarzone z tatuażami białej supremacji. Aktualnie jest zaręczona z Eelisem Forsbergiem, frontmanem kapeli Soul Evisceration Jej siwizna jest naturalna - osiwiała w wieku 4 lat. Posiada rzadką wadę genetyczną, przez co unika również wychodzenia na mocne słońce, by uniknąć poparzenia skóry czy bólu wrażliwych oczu Praktycznie codziennie odwiedza cmentarz, a na nim groby: Einar Skarsgard (jej ojciec), Miles Sloan (według pogłosek jej były partner, prezydent klubu motocyklowego Mobshitters MC), oraz osób związanych z barem Dunes'O Beach Bar, którzy dokonali masakry w klubie Hornbills Posiada karawanę Wychowywała się w otoczeniu członków Public Enemy Numer 1. Przez to bywała w przeszłości osądzana o działania dla białej supremacji, a jej tatuaże z runami miały to potwierdzać. Oficjalnie dziewczyna neguje jakoby kiedykolwiek dokonywała czegokolwiek na zlecenie owej grupy. Posiada dwa kruki i psa w typie rasy Husky Ma kartę stałego klienta w jednej włoskiej pizzeri na Hawick SOCIAL MEDIA: LI: https://li.v-rp.pl/PANDORA MATERIAŁY: Solo: Pandora - Pandora Pandora - Toxic Pandora - Soul Evisceration "Forever Damned" Solo video Pandora - Dancing in Hell Pandora - Darkness Soul Evisceration: Soul Evisceration - Soul Introduction (gitara prowadząca) Soul Evisceration - Death Destruction Pestilence Famine (Official Music Video) (gitara prowadząca) [EP] Soul Evisceration - Soul Introduction EP (gitara prowadząca + wokal w utworze "Helheim") Soul Evisceration - Forever Damned Official Music Video Soul Evisceration - Prayer to Fallens Soul Evisceration - The Hunt[29.12.2023][ASTAROTH RECORDS] Soul Evisceration - They Feast on my eyes [Join the Ritual LIVE] Modeling i artykuły: AFTERGLOW March 2023 (sesja zdjęciowa + artykuł "Top 6 seksownych piosenek rockowych XXI wieku" AFTERGLOW Easter joy with a twist! (sesja zdjęciowa) AFTERGLOW SAVE US: they're watching us (sesja zdjęciowa + czynny udział w akcji marketingowej jako jeden z kosmitów) AFTERGLOW April 2023 (sesja okładkowa + wywiad. Dodatkowo artykuły spod szyldu Let's Get Heavy) Prasa i informacje z sieci: 001. ENGAGEMENTS, NEW MUSIC & MORE... (23.07.2023) #003 miscreated. by Aisha season 2 | SOUL EVISCERATON o swoich początkach, występach na żywo, ostatnim albumie, przepychankach z Velvet Bagtail itp. 203. Rażąca niekompetencja przedstawicieli Los Santos Sheriff's Department – kulisy strzelaniny na parkingu przy Bay City Avenue Kompleksowa analiza konfliktowego trójkąta – wszystko co musisz wiedzieć o moralnym i wizerunkowym upadku KELLY’ego i Losari Imię i nazwisko postaci: Fehu Pandora Skarsgard Numer konta postaci: 1917130154 Przynależność: Astaroth Records Imię i nazwisko menadżera: -

Kyler "Kylie" Kelly Historia: Urodzony 5 listopada 2001 roku w Los Santos. Wszechstronnie uzdolniony gitarzysta z pokaźnym bagażem umiejętności. Pasję do instrumentu chłopak odziedziczył od swojego ojca, byłego członka hard-rockowej kapeli Destiny. Od najmłodszych lat chłopak miał okazję słuchać gry ojca a gdy skończył jedenaście lat rodzice postanowili sprezentować mu pierwszą gitarę, akustyczną, z którą niedługo później chłopak zaczął uczęszczać na lekcje gry. Zajęcia pod czujnym okiem nauczyciela i dodatkowa wiedza czerpana od ojca w domu sprawiły, że chłopak momentalnie potrafił opanować nowe techniki i metody gry na gitarze. Z czasem w ręce Kylera trafiła kupiona w lombardzie, używana gitara elektryczna, z którą chłopak stał się nierozłączny. Posiadając nowy sprzęt i nabyte umiejętności młody gitarzysta nie raz występował na przeróżnych wydarzeniach w szkole a miał nawet okazję, dzięki ojcu zagrać kilka małych występów w lokalnych pubach. Chłopak nie miał jednak szczęścia by wyciągnąć ze swojej twórczości coś więcej, co jednak zmieniło się dopiero, gdy postanowił postawić wszystko na jedną kartę i zgłosił się na przesłuchanie do zespołu Lost Empire, który właśnie poszukiwał nowych muzyków do składu. Występ Kylera zrobił niemałe wrażenie na liderze zespołu Jacku Müllerze, który postanowił przyjąć Kylera na pokład ekipy, dzięki czemu chłopak stał się jednym z filarów zespołu. Lost Empire: Od samych początków w Lost Empire Kyler stał się ważnym ogniwem w całej układance jaką stanowił zespół. Idealnie wpasował się swoją techniką w brzmienie reszty ekipy. Elastyczność chłopaka w grze sprawdziła się idealnie i młody gitarzysta nie potrzebował wiele czasu by w pełni pojąć i oddać się brzmieniom zespołu. Z czasem stał się na tyle ważnym członkiem zespołu, że to jemu Jack Müller oddał w pełni decyzję co do przyjęcia w szeregi kolejnego gitarzysty. A jeśli już mowa o relacjach Jacka z Kylerem to właśnie ta dwójka stoi za wciąż odnoszącą sukcesy serią filmów How to play with Lost Empire. Z czasem jednak chłopak zaczął coraz więcej myśleć o rozwinięciu skrzydeł nieco bardziej przez co zdecydował się na skupienie również na działalności solowej. Social media: Lifeinvader - Kyler Kelly Twórczość: Z Lost Empire (jako gitarzysta prowadzący): - Lost Empire - Past Reflections - Lost Empire - S(l)ick Pozostała twórczość: Seria How to Play with Lost Empire: - How to play with Lost Empire - Darkness - How to play with Lost Empire - Mindless - How to play with Lost Empire - Vein Aktywność koncertowa: [20.01.24] Hakael [24.02.24] Moonlit Pub [06.04.24] Total Explode Wzmianki: Akcja charytatywna Lost Empire we współpracy z Moka Cafe Posty promujące koncert w Total Explode - post 1, post 2 Post CP na temat występu Kylera w Total Explode

GRIMM, właściwie Garry Brantley - amerykański wokalista i gitarzysta rockowy, urodzony w Los Santos, San Andreas. W przeszłości związany z metalowym zespołem Dumpster Kids, gdzie pełnił rolę gitarzysty wspomagającego i opcjonalnie basowego. Choć jego drogi z zespołem rozeszły się dość szybko, głównie z uwagi na chęć pójścia na swoje, w późniejszym czasie zdarzyło mu się jeszcze kilka razy wystąpić z członkami zespołu na scenie, zastępując podczas kilku występów nieobecnych członków - podczas jednego z takich występów poznał Jacka Weskera, lidera grupy REMEDY (później Social Therapy). Jako solowa jednostka zdołał wydać jedynie jeden utwór - Losing Myself. Podczas pierwszej edycji festiwalu DESERTFEST prowadził rozmowy z byłym przyjacielem z zespołu, Kiarim Bradfordem oraz przedsiębiorcą powiązanym z lokalnym oddziałem Mongols MC, Jesse Vera - właścicielami istniejącej wówczas wytwórni RIOTNATION, skierowanej głównie pod cięższe brzmienia. Garry miał zasilić szeregi nowopowstałej wytwórni, co w finale jednak nie doszło do skutku, a ten po raz kolejny zniknął całkowicie z życia publicznego. Prywatnie posiada sześcioletnią córkę o imieniu Tara, która była jednym z głównych powodów jego częstych wycofań ze sceny muzycznej. Chcąc w pełni zadbać o swoje jedyne dziecko, Garry najzwyczajniej w świecie odsuwał się od muzycznego świata, żeby całą swoją uwagę poświęcić córce. Rodzice Tary nie żyją ze sobą w dobrych warunkach - tatuaż zdobiący szyję muzyka (napis "TRUTH") odnosi się do tej relacji i jak sam opisuje, jest tym czego zabrakło w jego związku z ówczesną partnerką i posłało go na stratę. Decyzja o definitywnym powrocie na scenę cięższych brzmień poprzedzona była licznymi dyskusjami i przemyśleniami. Córka, na której w przeszłości chciał się w głównej mierze skupić, zdążyła już podrosnąć i nie wymaga aż tak intensywnej opieki i czasu jak około trzy lata temu, kiedy Dumpster Kids zdobywało szczyt popularności, a Garry musiał się od tego odciąć. Drugą rzeczą, która popchnęła go do tej decyzji była nieustanna chęć spełnienia się i niedosyt spowodowany przeszłością. Chociaż dobrze odnajdował się w grupie, zawsze pragnął stać się topową jednostką na rockowej scenie, czego nigdy nie udało mu się dokonać. Niespełnione marzenie dawało o sobie znać mimo upływu czasu, co poskutkowało finalnym wzięciem spraw w swoje ręce i rozpoczęciem nowej próby spełnienia go. Chociaż mogłoby się wydawać, że Garry Brantley to zmarnowany potencjał, w rzeczywistości jego długa przerwa pozwoliła mu na dokładne przemyślenie planu na swoją nową, odmienioną karierę i osobę. Przede wszystkim chce odejść od nudnych i przerysowanych stereotypów wokół rockowej muzyki i osób, które w niej gustują. Skórzana kurtka nie jest dla niego priorytetem - świat zmienia się z dnia na dzień, muzyka także. GRIMM chce zostawić swój ślad na lokalnej, a może nawet i światowej scenie muzycznej jako nowoczesna gwiazda rocka, która w przeciwieństwie do podstarzałej konkurencji, nie zatrzymała się pod względem stylu i rozwija się tak samo jak cały świat wokół.

Gdyby diabeł zszedł na ziemię, udałby się w pierwszej kolejności do Hakael HISTORIA Hakael niegdyś jako niewielki lokal zajmowało się zrzeszaniem miłośników ciężkich brzmień, pasjonatów motocykli, jak i odrzutków wszelkiej maści. Pub organizował niewielkie koncerty dla początkujących kapel, czy hucznie imprezy rockowe, na których panowała zasada „Co się dzieje w Hakael, zostaje w Hakael." Niestety, z biegiem czasu, zdrowie właścicielki ulegało pogorszeniu, przez co lokal pozostawał zaniedbywany, aż w końcu doszło do jego zamknięcia. W 2023 córka założycielki, Fehu Skarsgard wraz z Eelisem Forsbergiem ( @Meph ), postanowili odtworzyć pub, trzymając się bazy wypracowanej przez matkę kobiety, ale urozmaicając jednocześnie całość, dostosowując ją do wymogów obecnego rynku. Wnętrze wykończone jest adekwatnie do cięższych kawałków płynących z głośników. Nie brak tutaj nacisku na czerwień i czerń, które są charakterystyczne dla marki. Jeśli więc szukasz miejsca gdzie od progu przywitają Cię ostre riffy gitary, kłęby dymu i beczki z whisky - udało Ci się trafić gdzie trzeba. Hakael to miejsce, w którym każdy wypocznie od szybkiego tempa codziennego życia, norm społecznych czy aprobowanych form zachowania. Knajpa idealna do odprężenia się, zapalenia, czy napicia się porządnego alkoholu. Po prostu - poruszaj łbem do ciężkiej muzyki i rób wszystko to co zapragniesz. Niezależnie kim jesteś, jaką pozycję piastujesz, czy jesteś bogaty czy biedny, sławny czy nikomu nie znany - nikt nie odmówi Ci pobytu w tym miejscu. Nikogo nie interesuje tu cudza pozycja społeczna, wyznanie, czy kolor skóry. Każdy może stać się częścią społeczności Hakael, bez narzucanych norm, zasad i wymogów. Od Ciebie zależy, czy wpadniesz w rutynę odwiedzając nudne knajpy w centrum miasta bez żadnej duszy i charakteru, czy wpadniesz w szaloną przygodę w demonicznych objęciach Hakael. Wśród alkoholi pub stawia na trunki wysokiej jakości, kierując się głównie w ofertę whisky, piw jak i wódki. Dla koneserów łagodniejszych smaków oczekiwać będą klasyczne drinki, typu cuba libre/mojito/gin z tonikiem lub po prostu woda i sok. Hakael stawia na mocne doznania, nie tylko muzyczne, ale i smakowe – w związku z tym powstała specjalna oferta burgerów, które potrafią stanowić wyzwanie dla największego fana ostrych potraw. Plotka głosi, że przy spróbowaniu najostrzejszej opcji, trzeba podpisać oświadczenie, gdzie klient zgadza się na ewentualne konsekwencje po spożyciu. Lokal nastawiony jest na inwestowanie w przemysł muzyczny na terenie miasta, zwłaszcza w zakresie młodych twórców. Pub chętnie otwiera wrota swojej sceny dla nowicjuszy, chcących zacząć stawiać pierwsze kroki w prezentowaniu swojej twórczości szerszemu gronu odbiorców. Muzyka grana na żywo przez mniejsze kapele z miasta i okolic, czy kompletnie anonimowe grupy, które co jakiś czas występują w lokalu to dodatkowy atut, który przyciąga publikę. Każdy może mieć tutaj swój start o ile potrafi dostarczyć odbiorcom na tyle frajdy, by pod sceną polały się pot i krew, a przez salę przetoczył się młyn w postaci pogo czy mosh pitu. Czym jest bowiem muzyka bez wspomagania jej zaspokajaniem pierwotnych instynktów? I nie mowa tu o pieprzeniu, choć i to można zastać w trakcie większych imprez w ubikacjach. LOKALIZACJA HAVICK Hakael mieści się na Havick, tuż naprzeciwko sklepu muzycznego. Z zewnątrz wydaje się niepozorne, jednak wzmacnia to tylko odczucia po wejściu do lokalu. OOC CHCESZ Z NAMI POGRAĆ? WBIJAJ NA NASZ DISCORD! >>KLIK<<

Amerykańska kapela hard-rock i heavy-metalowa powstała w pierwszym kwartale roku 2023. Zespół założony został przez ambitnego gitarzystę i wokalistę, Brenta Aubree, który jak dotychczas prowadził skromne życie, zarabiając swoimi kameralnymi, solowymi występami w klubach muzycznych rozsianych po całym Los Santos. W jednym z takich klubów spotkał dwie przyjaciółki które nieudolnie próbował poderwać, były to; przyszły manager i główny sponsor zespołu Hope Stroud oraz ambitna basistka Theo’ Harland. Dziewczyny w niedalekiej przyszłości po zaprzyjaźnieniu z Brentem i odkryciu przez niego ich zdolności założyły z nim Velvet Bangtail. W tym samym czasie lukę w strukturach kolektywu zajmując stanowisko gitary rytmicznej wypełniła Heather Baxter; odkryta przez Brenta za pośrednictwem social mediów gitarzystka i wokalistka z przeszłością sceniczną. Po zaproszeniu na przesłuchanie przez członków zespołu została jego oficjalną częścią. Zapotrzebowanie na perkusistę i jednocześnie ostatni klocek w całej układance zakończyło się wraz z dołączeniem Archiego Dexley który podobnie jak gitarzystka - za pośrednictwem portalu LifeInvader umówił się z liderem kapeli na przesłuchanie na którym wywołał na członkach pozytywne wrażenie. Brent Aubree Urodzony 27 marca 2004 roku w Los Santos chłopak pochodzący ze spokojnego domu klasy średniej na Mirror Park. Swoją pierwszą styczność z muzyką miał w middle school w szóstej klasie zapisując się pod naciskiem rodziców do szkolnego koła muzycznego, to właśnie w nim młody Brent nauczył się podstaw gry na gitarze oraz śpiewu i zafiksował na punkcie twórczości Guns N’ Roses czy Jimiego Hendrixa. W pewnym etapie jego edukacji po odkryciu przez młodą nauczycielkę muzyki - Anastasie Allen - ukrytego potencjału chłopaka zaczęła udzielać mu prywatnych korepetycji za symboliczne pieniądze, z biegiem lat młody muzyk po osiągnięciu częściowej pełnoletności wdał się w romans ze swoją mentorką który po przypadkowym wyjściu na światło dzienne poskutkował zawieszeniem Brenta w prawach ucznia i wydaleniem jego nauczycielki ze szkoły. Rodzice gitarzysty chcąc uniknąć dodatkowej kontrowersji nie podjęli większych środków wychowawczych niż hałaśliwa rozmowa w domu w oczach publicznych zamiatając sprawę pod dywan. Równo z ukończeniem osiemnastego roku życia i uzyskaniem dodatkowych praw porzucił szkołę oraz mieszkanie z rodzicami chcąc się usamodzielnić za wszelką cenę. Opuszczając dom jedynie z gitarą i paroma studolarówkami wynajął pokój w jednym z moteli na Vespucci i zaczął zarabiać swoje pierwsze, skromne pieniądze na solowych występach w klubach muzycznych całego Los Santos grając covery kultowych, rockowych piosenek - najczęściej można było chłopaka usłyszeć w barze Barrel o’Beer w którym jest najlepiej kojarzony. Brent to typ marzyciela ufającego procesowi. Nie jest usatysfakcjonowany aktualnym życiem, ale wierzy, że to co robi w końcu poprowadzi go do występów scenicznych dla kilkutysięcznej publiki spełniając jednocześnie jego życiowe marzenie. Theodosia Harland Urodzona 6 czerwca 2006 roku w Sandy Shores dziewczyna, pochodząca z burzliwego środowiska gangu motocyklowego. Jako przybrana córka jednego z żołnierzy klubu, nie miała łatwo. Dorastała bez wykształcenia, w otoczeniu różnego rodzaju patologii, począwszy od zwykłej przemocy, nadmiernego alkoholu i wszelakich używek, kończąc na częstych bójkach, pobiciach oraz aktów seksualnych. Częste spontaniczne grille i koncerty organizowane po środku Stab City, w którym dawniej mieszkała, rozbudziły w dziewczynie miłość do muzyki i ciężkich heavy metalowych brzmień. Za każdym razem, kiedy starała się odpędzić od siebie smutki, siadała do starego, zdezelowanego pianina, który od lat zalegał na scenie i po prostu grała. Z biegiem kolejnych tygodni, miesięcy i lat, Theo nauczyła się na nim grać na tyle dobrze, iż ojczym opowiadał o niej jako swojej dumie. Nie raz wystąpiła w akompaniamencie klubowego zespołu. To pozornie szczęśliwe życie jednak szybko się skończyło. Rozpętana między klubami wojna przerodziła jej życie w koszmar pełen strachu i niebezpieczeństwa. Kiedy doszło do strzelaniny na terenie parku, została ukryta w wykopanej pod przyczepą piwniczce, w której spędziła kilka kolejnych dni. Ojczym nigdy po nią nie wrócił. Osierocona, nie mając gdzie się podziać, miesiącami samotnie żyła w opuszczonych ruinach Stab City. Pewnego dnia spotkała tam młodą dziewczynę, która wyciągnęła do niej rękę i zabrała do swojego apartamentu w Los Santos, gdzie rozpoczęła zupełnie nowe życie. W wolnych chwilach Theo zaczęła uczyć się gry na gitarze basowej. Jej nieociosany talent muzyczny sprawił, że szybko nauczyła się podstawowych skal i technik jak picking czy slaping. Zapragnęła ponownie wystąpić na scenie. Dbając o kondycję i zdrowie, regularnie uczęszcza na siłownie, tam poznała Hope, z którą szybko się zaprzyjaźniła. Jakiś czas później wraz z przyjaciółką, w jednym z pobliskich klubów muzycznych spotkała Brenta, grajka, który zapragnął stworzyć z dziewczynami zespół. Archie Dexley Urodzony 17 marca 2007 roku - niedoświadczony perkusista zespołu Velvet Bangtail, który urodził się i dorastał w Los Santos, w dzielnicy Vespucci. Jest to młody człowiek, który uwielbia muzykę i od zawsze marzył o tym, aby zostać częścią zespołu rockowego. Nastolatek jest bardzo ambitny i zdeterminowany, mimo że jest jeszcze niedoświadczony w świecie muzyki. Jest pełen energii i entuzjazmu, a jego pasja do gry na perkusji jest bardzo zaraźliwa. Ma tendencję do bycia trochę nieśmiałym w nowych sytuacjach, ale szybko zyskuje na pewności siebie, gdy jest w swoim żywiole - na scenie. Archie został zauważony przez lidera zespołu Velvet Bangtail, Brenta Aubree, poprzez portal społecznościowy LifeInvader, gdzie Brent poszukiwał perkusisty do swojego zespołu. Brent natychmiast zwrócił uwagę na Archiego ze względu na ogromne zapotrzebowanie i zdecydował się zaprosić go na przesłuchanie. Mimo że zespół dopiero się formował i nie zagrał jeszcze żadnego koncertu, Archie był bardzo podekscytowany i gotowy, aby dołączyć do zespołu. W czasie przesłuchania pokazał swoje umiejętności i zrobił na wszystkich bardzo dobre wrażenie. Brent był zachwycony jego talentem i entuzjazmem, dlatego zdecydował się zaufać młodemu perkusiście przyjmując go do kolektywu. Od tej pory gdy Archie stał się integralną częścią Velvet Bangtail i zaczął pracować z zespołem nad tworzeniem nowych utworów i przygotowaniem do swojego pierwszego koncertu. Mimo że nie miał wcześniej doświadczenia na scenie, Archie jest gotowy na wyzwanie i bardzo zależy mu na tym, aby pomóc zespołowi zrobić jak największe wrażenie na swojej publiczności. PLACEHOLDER Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua. Ut enim ad minim veniam, quis nostrud exercitation ullamco laboris nisi ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis aute irure dolor in reprehenderit in voluptate velit esse cillum dolore eu fugiat nulla pariatur. Excepteur sint occaecat cupidatat non proident, sunt in culpa qui officia deserunt mollit anim id est laborum. Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua. Ut enim ad minim veniam, quis nostrud exercitation ullamco laboris nisi ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis aute irure dolor in reprehenderit in voluptate velit esse cillum dolore eu fugiat nulla pariatur. Excepteur sint occaecat cupidatat non proident, sunt in culpa qui officia deserunt mollit anim id est laborum. Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua. Ut enim ad minim veniam, quis nostrud exercitation ullamco laboris nisi ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis aute irure dolor in reprehenderit in voluptate velit esse cillum dolore eu fugiat nulla pariatur. Excepteur sint occaecat cupidatat non proident, sunt in culpa qui officia deserunt mollit anim id est laborum. Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua. Ut enim ad minim veniam, quis nostrud exercitation ullamco laboris nisi ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis aute irure dolor in reprehenderit in voluptate velit esse cillum dolore eu fugiat nulla pariatur. Excepteur sint occaecat cupidatat non proident, sunt in culpa qui officia deserunt mollit anim id est laborum. Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit, sed do eiusmod tempor incididunt ut labore et dolore magna aliqua. Ut enim ad minim veniam, quis nostrud exercitation ullamco laboris nisi ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis aute irure dolor in reprehenderit in voluptate velit esse cillum dolore eu fugiat nulla pariatur. Excepteur sint occaecat cupidatat non proident, sunt in culpa qui officia deserunt mollit anim id est laborum.

Momo "MoHo" Hori 21-letnia Japonka z Prefektury Fukuoki, dziewczyna swoją przygode z muzyką zaczeła w wieku 12 lat po dołączeniu do szkolnego klubu muzycznego. Podczas zajęc w klubie nauczyła się wszelakich podstaw gry na gitarze akustycznej. W trakcie swojego życia w Japoni dziewczyna na każdym etapie swojego nauczania była członkinią wielu klubów muzycznych. Dawała ona wiele koncertów na szkolnych festiwalach, aż do pewnego dnia gdzie zwykła gitara akustyczna stała się dla niej po prostu NUDNA! Momo finalnie rozpoczeła interesować się agresywniejszą muzyką, gdzie sięgneła po swoją pierwszą gitare elektryczną. Na początku nie szło jej najlepiej, cała wiedza którą zdobyła i wszelakie umiejętnosci gry na gitarze akustyczej okazały się niewystarczające aby wdrożyć się na wysoki poziom. Japonka zaczeła ćwiczyć swoje umiejętności w domu, starała się doszkolić swoje techniki... staccat, legato, arpeggio, szlifowała swoje umiejętności do tego poziomu aby mogła bez problemowo urozmaicić dżwięki riffów, akordów które wydobywały się z jej gitary. Okazjonalnie dziewczyna zaczeła działać na Japońskim V-Tube pod pseudonimem "MoHo" gdzie na swój kanał zaczeła wstawiać cover'y popularnych Japońskich piosenek jak i openingów z seriali czy też anime. Lecz to wszystko na nic... dziewczyna została w cieniu, nie została zauważona w sieci przez nikogo, szukała wszelakich rozwiązań jak przyciągnąć do siebie widownie na większą skale lecz nic nie przynosiło efektów aż do pewnego momentu, gdzie dostała mail'a z propozycją współpracy od jednego z Amerykańskich menadżerów - pod wpływem emocji, nawet się nie zastanawiała dwa razy, od razu zaakceptowała ofertę mężczyny. Pare dni później spakowała swój dobytek w walizki oraz jej gitarę i wsiadła w samolot prowadzący prosto do Los Santos. Dziewczyna pełna energii, emocji i chęci trafiła na lotnisko w Santos gdzie po wyjściu z samolotu udała się na umówione miejsce spotkania pod lotniskiem.... nikogo, nikogo... nikogo tam nie zastała, próbując się skontakować z mężczyzną dziewczyna jedyne co słyszała to automatyczną sekretarkę która prosiła o zostawienie wiadomości... właśnie w tak nieciekawy sposób rozpoczął się nowy etap w jej życiu. C.D.N... (Historia będzie dopisywana wraz z rozwojem postaci) Twórczość: - Momo "MoHo" Hori - Clattanoia (Guitar Cover) - Momo "MoHo" Hori - VEROCITY 貪欲! - Momo "MoHo" Hori - "Trying" しようとしている - HELP ORPHANAGE - Momo "MoHo" Hori - Take A Shot! [撃つ] - Momo "MoHo" Hori - FATE Wzmianki: - FHY; What does it mean to love? Sociale : - LifeInvader

HELVEGEN - pod tą właśnie nazwą kryje się nowo powstały zespół muzyczny, w którego skład wchodzą w pełni nieznani, undergroundowi artyści. Kapela narodziła się z pomysłu wokalisty, Jorgena Bjorklunda, gdy ten po długiej absencji w mieście powrócił do niego i postanowił ożywić relacje ze swoimi starymi znajomymi. Całą ekipę Helvegen łączy jeden wspólny cel - dać dobre show i pokazać każdemu na co ich naprawdę stać. Donośny wokal Bjorklunda w połączeniu z ostrymi riffami utalentowanych gitarzystek - Yvette oraz Avery u boku których staje basistka Jill a całość podkręca energiczna perkusja Oscara dają porządne, rockowe oraz metalcorowe wrażenia. Ekipa startuje od kompletnego zera, łącząc wszystkie posiadane dobra materialne i wspólnymi siłami organizując sobie miejsce do praktyk. "Kolejny, typowy garażowy band" - można by rzec. I choć Bjorklund i reszta są świadomi tego jak ciężka jest przed nimi droga, przyświeca im chęć tworzenia dobrej muzyki i zdobywania z niej środków do życia, albowiem każdy z członków zespołu postanowił, że właśnie z tego chce się utrzymywać. Helvegen nastawia się na dawanie mocnego i niezapomnianego show na każdym ze swoich występów a swoją muzyką chcą trafić do tych najbardziej zmęczonych życiem. Ich twórczość to nie tylko puste darcie ryja o śmierci - to śpiew i krzyk zagubionych dusz, które poszukują zrozumienia. Czy zdołają zabłysnąć na muzycznej mapie Los Santos? Jorgen Bjorklund (ur. 1994) - amerykański wokalista o skandynawskich korzeniach oraz autor tekstów, lider zespołu HELVEGEN. Wychowany w rodzinie klasy średniej - jego matka była księgową w jednej z lokalnych firm w Los Santos, ojciec zaś, wywodzący się ze Szwecji, weterynarzem w klinice weterynaryjnej. Muzyka nigdy nie była czymś bardziej znaczącym w rodzinie Bjorklund i zaczęła się budzić dopiero przez samego Jorgena. Chłopak od najmłodszych lat utożsamiał się z muzyką i to ona była wyznacznikiem jego charakteru. Już w wieku 8 lat zaczął uczęszczać na dodatkowe zajęcia po szkole gdzie uczył się grać na gitarze. Wraz z poznawaniem kolejnych gatunków muzycznych młody Jorgen zapragnął poszerzać swoje horyzonty i poza samą gitarą zaczął również naukę gry na takich instrumentach jak skrzypce czy pianino. Jego pierwszy związek miał również duży wpływ na dalsze muzyczne poczynania chłopaka - To właśnie jego partnerka obudziła w nim chęci do śpiewu. Pod miłosnym amokiem skomponował dla niej kilka utworów, które często dla niej wykonywał. Mimo wszystko związek nie przetrwał próby czasu i różnorodności charakteru. Nieudany związek odcisnął swoje piętno na charakterze chłopaka. Nieszczęśliwa miłość wraz z buntowniczym okresem w wieku dojrzewania młodzieńca sprawiły, że chłopak podupadł w nauce i coraz mocniej zaczął utożsamiać się z punkową subkulturą a punk rockowe i metalowe brzmienia zaczęły go prowadzić przez życie. To właśnie wtedy, w okresie szkoły średniej, wraz z grupką znajomych założył swój pierwszy zespół punk rockowy o nazwie "THE REJECTERS" w składzie którego zagrał kilka mniejszych koncertów na różnych domówkach. Dobór nazwy zespołu był adekwatny nie tylko do twórczości jaką tworzyła ekipa ale również i do ich charakterów. Zespół rozpadł się po około roku, gdy po jednej z imprez Bjorklund wraz z gitarzystą, Jordanem Hayes, zostali zatrzymani przez departament podczas dewastacji jednego ze sklepów na Mirror Park. Po wyjściu z zakładu karnego Jorgen próbował wyjść na prostą, odcinając się od starych znajomości. By wiązać koniec z końcem dorwał dorywczą pracę w sklepie spożywczym znajomego rodziny. Chłopak jednak nie był zbyt chętny do pracy i ciągły pociąg do muzyki sprawił, że ponownie zaczął myśleć nad muzyczną karierą. W 2017 roku przeniósł się do Oklahomy gdzie zasilił szeregi zespołu „Warturtles”, który w tamtym momencie miał problemy ze znalezieniem wokalisty. Niestety to również okazał się niecelny strzał – konflikty charakterów i różnorakie wizje Jorgena a reszty zespołu odnośnie twórczości sprawiły, że po niespełna roku Bjorklund opuścił kapelę. W 2021 roku mężczyzna powrócił do Los Santos i postanowił odświeżyć swoje stare znajomości by ponownie spróbować sił. Yvette Autumn Marzano, pseudonim artystyczny "Oblivion". Ambitna, konkretna i pewna siebie dziewczyna, ze skłonnościami do bycia opryskliwą. Szczera do bólu, nigdy nie owija w bawełnę. Na scenie muzycznej, od zawsze występuje w przebraniu, a jej dane osobowe nie są znane dla nikogo, poza członkami zespołu. Oblivion uważa, że jest to jej totalnie zbędne, a ona sama nie potrzebuje sławy. Chce, by ludzie doceniali zespół za muzykę, którą tworzą, a nie za poszczególne osoby, stąd właśnie pseudonim "zapomnienie". Gra na gitarze od dobrych paru lat, zafascynowana muzyką metalową, która towarzyszy jej od nastoletnich lat. Nie zliczy, ile razy bawiła się na koncertach wraz ze swoimi znajomymi. Na imprezach towarzyszy jej alkohol i różne odmiany marihuany, a dziewczyna w gronie znajomych uważana jest za tą świrniętą i pozytywną optymistkę. Avery Lahde (ur. 1998 w Los Santos) – amerykanka z krwi i kości, muzycznie specjalizuje się w gitarze i klawiszach. Pochodzi z rodziny klasy średniej. Jej ojciec to typowy korposzczur pracujący w jednej z lokalnych korporacji, jej matka to kasjerka w lokalnym markecie. Ma dwójkę młodszego rodzeństwa – brata i siostrę. Rodzice Avery rozwiedli się, gdy ta miała 15 lat po zdradzie jej taty z jego sekretarką, cała ta sytuacja wywarła piętno na psychice jej mamy – ta popadła w depresję. Młoda Avery praktycznie została wtedy „głową rodziny” - zajmowała się młodszym rodzeństwem, a dodatkowo jeszcze wspierała matkę – i mentalnie i finansowo łapiąc się różnych, dorywczych prac (czasem nielegalnych, przez krótki czas handlowała narkotykami). Wtedy młoda dziewczyna wypracowała w swojej psychice dwie zasady: „pomagaj rodzinie” i „licz zawsze na siebie, bądź niezależna”. Mimo swojej odpowiedzialności lubiła poddawać się pokusie i przyjemnościom – najczęściej alkoholowi i narkotykom. Jako samouk zaczęła także grywać na gitarze. Mając 18 lat trafiła do zamkniętego ośrodka terapeutycznego, gdzie poznała Jill i zaczęła z nią dzielić pasję do muzyki, dziewczyny zaczęły się przyjaźnić przez wspólne zainteresowania i dość podobne podejście do życia. Laski po wyjściu z ośrodka grały razem na ulicach dla napiwków. Podczas jednego z ulicznych występów, zostały dojrzane przez tajemniczego, charyzmatycznego mężczyznę imieniem Topherusa. Jill i Avery były tak oczarowane jego charyzmą i obietnicą „lepszego życia”, że nawet nie zauważyły kiedy weszły w krąg sekty, łączącej satanizm laveyański z własną wizją Topherusa. Avery krótko grała w pewnej garażowej kapeli, o której dowiedziała się za pośrednictwem social mediów. Tam też nauczyła grać się na klawiszach. Wpadła jednak w konflikt z jednym z członków zespołu i w trakcie kłótni groziła jego liderowi nożem. Po tym incydencie została wydalona z kapeli paląc za sobą mosty. Jest typową koneserką narkotyków (zna się nawet na ich produkcji), poza tym mimo mylących pozorów (wygląda raczej na zimną sukę) ma duszę artystki, oddaje się muzyce w stu procentach, zna się także na poezji, pisaniu tekstów. Swojego wrażliwszego oblicza jednak nie pokazuje zbyt często, jak już to wybranym. Jest zagubioną duszą. Szukała zrozumienia głównie w mitologii nordyckiej, naukach związanych z wszechświatem (np. manifestacje/afirmacje, pozytywne wibracje). Odkryła swoją ścieżkę poznając Topherusa i jego sposób na życie, dołączając do jego sekty, jest jednak otwarta na inne nurty religijne/filozoficzne. Wcześniej długo też interesowała się filozofią, głównie tą Nietzschego. Nie ogranicza się muzycznie tylko do cięższych brzmień, inspirują ją także artyści, którzy reprezentują inne gatunki muzyczne. Jill Skjeggestad (ur. 1997 w Los Santos, San Andreas) - amerykańska basistka o skandynawskich korzeniach. Wychowana w artystycznej rodzinie - córka norweskiego nauczyciela muzyki i amerykańskiej malarki. Państwo Skjeggestad rozwiedli się, gdy Jill miała zaledwie osiem lat. Efektem rozwodu było dorastanie w dysfunkcyjnej rodzinie, gdzie obecny był tylko jeden wzór osobowy w postaci ojca, chociaż tak naprawdę całe dzieciństwo spędzała u babci na północ od Los Santos. To właśnie seniorka rodu tchnęła w dziewczynę miłość do natury, roślin i wszelakiego zielarstwa. Z kolei ojcu zawdzięcza swoją pasję do muzyki i umiejętności gry na basie oraz klawiszach, gdzie na lekcjach największy nacisk stawiany był na poczucie rytmu. Stąd muzykantka godzinami ćwiczyła grę na instrumentach z metronomem u boku. Okres dorastania pchnął Jill w wątpliwe towarzystwo z marginesu społecznego, które nie tylko pokazało świat pełen metaamfetaminy, psychodelików, przemocy i seksu ale także okultyzm i swojego rodzaju witchcraft. Rozpoczęła życie na własnych zasadach, często pakując się w kłopoty. To też czas, kiedy miała przyjemność grać w garażowej kapeli “Chelsea Smile”. W wieku dziewiętnastu lat trafiła do zamkniętego ośrodka terapeutycznego. Ukojenie znalazła w muzyce i zielarstwie połączonego z białą magią. Pewnego dnia podczas gry na ulicy dla napiwków, poznała tajemniczego mężczyznę imieniem Topherus, który wciągnął ją w krąg lokalnego związku wyznaniowego i nadał nowy kierunek jej istnieniu. Oscar Jones – Urodzony 06/07/1996 roku w Vice City amerykanin. Młody chłopak który zawsze miał pasje do tworzenia muzyki. Kiedy był mały, ojciec – zajawiony perkusista chciał go wkręcić w to co kochał najbardziej. Na początku Oscar nie był skłonny do gry na bębnach lecz w późniejszym czasie stało się to jego pasją i jego marzeniem było stworzenie lub dołączenie do kapeli. Zawsze lubił dobrze imprezować, chętnie sięgał po różnego rodzaju używki i alkohol co często wiązało się z problemami i bójkami pod klubami. Kiedy miał 20 lat przeprowadził się z Miami do Los Santos by tam zacząć nowe, lepsze i pełne wrażeń życie. We are the children of Hel... TWÓRCZOŚĆ HELVEGEN - the story Chapter 1. Children of Hel Chapter 2. Where is Helvegen?

Patrick Nash – urodzony w 1999 roku w dzielnicy miasta Los Santos, Davis, San Andreas. Wokalista oraz gitarzysta rytmiczny, grający ciężkie brzmienia. Jego przygoda z muzyką, można powiedzieć, że zaczęła się wraz z jego narodzinami, ojciec Nasha, jest właścicielem sklepu muzycznego, którego budynek znajduje się w dzielnicy Mały Seul. Wychowany w rytmach zespołów z lat dwutysięcznych oraz poprzednich trzech dekad, młody Patrick co raz bardziej zgłębiał się w ścieżkę muzyczną, kupując za ciężko wypracowane pieniądze w sklepie ojca, swoją pierwszą gitarę, jaką była Fender Stratocaster. Zakup ten był początkiem piętnowania zainteresowania chłopaka muzyką przez rodziców, którzy starali i starają nadal podcinać mu skrzydła, wmawiając mu, że nie osiągnie sukcesu na scenie muzycznym, ponieważ jest kompletnym beztalenciem. Pomimo nienawiści jaka przerodziła się przez do rodziców, Patrick nie poddał się i nie zamierza ustąpić by osiągnąć swój cel. W czasie nauczania zarówno w szkole podstawowej, jak i ogólnej, Patrick Nash był aktywnym członkiem orkiestry szkolnej, gdzie wiele osób, zarówno rówieśnicy i nauczyciele, dostrzegli, że chłopak ma dryg do muzyki. Patrick Nash to młody chłopak, który wręcz oślepia swoją pewnością siebie, jego charyzmatyczna postawa oraz talent, sprawiły, że był on jedną z najpopularniejszych osób wśród swoich rówieśników. Miłośnik powieści kryminalistycznych, z przewagą na dzieła Agathy Cristie oraz horrorów, szczególnie kultowych z lat osiemdziesiątych pokroju Koszmar z ulicy wiązów czy Piątek 13-tego W czasach licealnych wraz z trójką przyjaciół, Troyem Newellem, Oscarem Nelmsem oraz Taylorem Kelly, utworzyli kapelę Your Nasty Whisper, która w głównej mierze grała covery znanych zespołów pokroju S.O.A.D, Disturbed itd... Nash odszedł z kapeli ponad rok temu, twierdząc, że nie pozwala ona mu się rozwijać, ze względu na to, że chłopaki nie chcą grać własnych utworów, które Patrick sam skomponował i napisał. Patrick stoi przed trudną i krętą drogą, z której pod żadnym pozorem nie zejdzie oraz jej nie skróci. Zamierza on wykorzystać swoje znajomości nabyte w sklepie muzycznym oraz wśród znajomych, powiązanych z muzyką. She can’t hide… No place to hide… SINGLE: Patrick Nash! - Confidence. [UNDERGROUND]

Raven Lockheart (ur. 25.03.1997) - wokalistka i gitarzystka rockowa, wywodząca się ze stolicy Wielkiej Brytanii, Londynu. Pochodzi z niezbyt zamożnego domu i dość 'trudnej' rodziny, co z całą pewnością odbiło się na jej charakterze - ludzie często postrzegają ją jako osobę opryskliwą i lekceważącą, aczkolwiek jak to często bywa, na pierwszy rzut oka widzą tylko wierzchołek góry lodowej. Od zawsze wykazywała ogromne zainteresowanie i zafascynowanie rockiem, mając totalnego fioła na punkcie zespołów takich jak AC/DC, Guns N' Roses, czy też Black Sabbath. Już w szkole średniej z trójką podobnych do niej zajawkowiczów, założyła swój pierwszy zespół o dumnej nazwie 'Furious Shitheads'. To właśnie wtedy zaczęła szlifować swoje umiejętności wokalne, ujawniając tym samym swój wrodzony talent i idealną dla piosenek rockowych barwę głosu. Razem ze swoją paczką często spędzała w garażu całe dnie na wymyślaniu nowych, amatorskich kawałków, które później najczęściej prezentowali na różnych prywatnych imprezach. Konflikt wewnętrzny sprawił, że kobieta w pewnym momencie opuściła zespół na rzecz innego, gdzie spełniała się jako wokalistka przez kolejne miesiące. Po ukończeniu szkoły znajomości zaczęły się zacierać, kolejny zespół się rozpadł, a sama dziewczyna postanowiła dać się porwać przez amerykański sen. Wyleciała do Los Santos w stanie San Andreas, gdzie na chwilę obecną prężnie rozwija swoją karierę, ciesząc się niemałym zainteresowaniem wśród fascynatów muzyki rockowej. Albumy: NEW LIFE Lost Souls In this Fucked up World Single: Raven Lockheart - Fuck off Raven Lockheart - Square Up Raven Lockheart - Worth it Raven Lockheart - New Life Raven Lockheart - Examination of Conscience Raven Lockheart - Torment Inne opublikowane materiały: RavenVlog#1

Ruby Jasmine Cooper "...mirror fuckin' image of no control..." Ur. 08.29.1991 w Los Santos, San Andreas. Gitarzystka lubująca się w ciężkich brzmieniach szeroko pojętego hard rocku. Głównie znana ze względu na jej luźne powiązania z heavy metalowym zespołem Dumpster Kids oraz jej obecną, stałą współpracę z solową wokalistką Raven Lockheart, u której gra gitarę rytmiczną i okazjonalnie pomaga przy wokalu. Najprościej można ją opisać jako wulgarną, bezpardonową, towarzyską i artystyczną duszę o dość niepoważnym i humorystycznym podejściu do życia, którym maskuje nękające ją od dekady problemy z tożsamością, emocjami i używkami. Wczesne lata Wychowana na obrzeżach Davis w jednej z nielicznych białych rodzin zamieszkujących tamtejsze obszary na przełomie lat ‘90 i ‘00, od najmłodszych lat stykała się z otaczającą ją przemocą, biedą, narkotykami i obopólnym rasizmem, którego niejednokrotnie padała ofiarą. Starając się uchować ją przed wszelkim złem oferowanym przez świat, jej rodzice próbowali ukierunkować ją w życiu poprzez wiarę katolicką, która była głęboko zakorzeniona wśród licznej rodziny Cooper. Z czasem jednak rygor i ciągła kontrola sprawowana nad córką, jak i przemoc psychiczna, z którą przyszło jej się zmagać ze strony jej rodzicieli, finalnie doprowadziły do buntu młodej Ruby i zmusiły ją do szukania zrozumienia i ciepła rodzinnych relacji gdzie indziej. Praktycznie od urodzenia wykazywała masywne zainteresowanie rzeczami, które pozwalały jej tworzyć. Wszelakie lalki i nudne grzechotki odpychała na bok na rzecz kartek i kredek, po których potrafiła bazgrać bez końca. Swoje umiejętności rysunkowe szlifowała przez całe swoje dzieciństwo, stopniowo przemieniając swoje bazgroły w całkiem niezłe szkice portretów i pejzaży. Nie przekładało się to jednak zbyt dobrze na jej edukację - im więcej lat wybijało jej na liczniku, tym bardziej robiła się skłonna do olewania lekcji i gryzmolenia w swoich zeszytach i szkolnych podręcznikach. Nie pomagała w tym też ciężka sytuacja w domu, od której Ruby próbowała uciec przelewając każdą krztynę emocji na papier z pomocą ołówka. Jak to jednak bywa, z biegiem czasu i to przestało jej starczyć, a swoje uczucia zaczęła “wentylować” za pomocą innych mediów. Swojego muzycznego przebudzenia doznała dopiero w wieku piętnastu lat. Kierowana rządzą zyskania przynajmniej niewielkiej niezależności finansowej i kupna JAKIEGOŚ instrumentu muzycznego (tym samym chcąc sprzedać kolejnego pstryczka w nosy swoich opiekunów), załapała się na wolny etat w jednej z filii popularnej sieci fast-foodów i zaczęła oszczędzać niemalże każdy zarobiony grosz, skąpiąc nawet na nowe ciuchy. Po blisko roku zdecydowała się na kupno swojej pierwszej gitary akustycznej pod lekkim naciskiem swojej przyjaciółki z junior high - tej samej, która przez następne kilka miesięcy uczyła jej podstaw gry na nowym nabytku. Mniej więcej w tym samym czasie Ruby powoli zaczęła wtajemniczać się w subkulturę punkową, dzięki której znowu poczuła się częścią “rodziny”, choć tym razem znacznie liczniejszej. Niestety nie ma Ying bez Yang - bez odpowiedniego wzoru do naśladowania, ci gorsi z jej nowych znajomych szybko sprowadzili dziewczynę na złą stronę, zastępując jej dotychczasowo spokojne życie bójkami, alkoholem i trawką. Rozwijając się jednocześnie na froncie rysowniczym i muzycznym, udało jej się chwycić robotę w salonie tatuażu po niespełna rocznym stażu, a swój wolny czas poświęciła na grę w garażowych kapelach. W dniu osiemnastych urodzin została na stałe wykopana z domu i wydziedziczona z rodu Cooper. Chcąc kompletnie odciąć się od swojego starego życia, postanowiła wyprowadzić się na drugi koniec kontynentu - do Liberty City - dzień po jej dziewiętnastce. Początki kariery Początki życia w Liberty nie przyszły dziewczynie najłatwiej. Spory szok spowodowany zetknięciem się ze znacznie bardziej kulturowo różnorodnym i ubogaconym miastem zdecydowanie nie pomogły jej się odnaleźć w jej “nowym domu”. Na starcie chwytała się każdej roboty jaka wpadła jej w ręce byle by związać koniec z końcem, powoli ustatkowując się w jednej z biedniejszych dzielnic. Z czasem ogarnęła fuchę w niszowym studiu tatuażu, gdzie zapoznała się z Zane’m, co w dość szybkim tempie zaowocowało krótkim lecz namiętnym związkiem. Za start jej kariery muzycznej uznaje się jej debiut w kapeli The Rugged założonej przez wcześniej wspomnianego Zane McAlister’a, pomimo wcześniejszych doświadczeń ze sceną w kilku garażowych ugrupowaniach. Nie wybili się jednak nawet w najmniejszym stopniu, a jakikolwiek rozgłos zyskali jedynie w rockowym podziemiu Liberty City. Całej sytuacji nie pomógł też fakt, że pomimo iż mieli kilka własnych piosenek, żadna z nich nie została nagrana w studiu, a obecnie jedyny ślad, jaki po nich pozostał, można znaleźć w postaci nagrań z koncertów w okropnej jakości pałętających się w zakamarkach sieci internetowej. Sama kapela wytrzymała niespełna rok, rozpadając się wraz z związkiem między Ruby a Zane. Wraz z Adamem (basistą) i Georgie’m (perkusistą) postanowili szukać szczęścia dalej w innych grupach, z czasem zakładając własną. Ta jednak też nie wytrzymała próby czasu, zmuszając ich trójkę do ponownego rozejścia. Przez następne kilka lat tułała się po licznych projektach muzycznych, których gatunki zahaczały o wszystko - od pop-punku, przez rapcore, po thrash metal. W żadnym nie zagrzała jednak miejsca na dłużej, coraz częściej czując się jako stand-in niż faktyczna członkini kapeli. Zauważając, że jej kariera zmierza donikąd, po latach nieowocnych starań postanowiła w końcu zawiesić broń i kompletnie oddać się sztuce tatuażu, którą w tamtym momencie uważała za jedyną rzecz, na której faktycznie się zna. Od tamtego momentu muzyka przybrała w jej życiu charakter drugorzędny, okazjonalnie odkurzając swoje gitary na domówkach czy biwakach. TBC...

Swoją miłość do muzyki zawdzięcza starszemu kumplowi, który wbrew rodzicom wziął go na koncert. Wówczas miał trzynaście lat, wtedy pierwszy raz w życiu spróbował alkoholu. Przez długi czas ukrywał przed rodzicami wiadomość o swoim wypadzie, ostatecznie wyjawił im to pięć lat później. To wedle prawa jeszcze niepełnoletni fanatyk ciężkich brzmień, który próbuje zaistnieć w muzycznym świecie jako odskocznia od szarego i monotonnego życia. Wychowanek podziemnych klubów, w których muzyka rockowa to nieodłączny element. W okresie dojrzewania, jak każdy nastolatek, szukając dla siebie miejsca zajawił się rysunkami, które później zdobiły ściany jego pokoju. Jego życie zmieniło się o 180 stopni w wieku 15 lat, kiedy to przeprowadził się z rodzicami do San Fierro - wtedy próbując oswoić się z nowym miejscem zamieszkania trafił do jednego z podziemnych barów, których w wielkich miastach nie brakuje. Ludzie okrzyknęli to miejsce mianem szczurzej dziury, do której co noc przychodzili fanatycy rocka chcący odstresować się po ciężkim dniu. Większość z przychodzących zbliżała się do trzydziestki - sytuacja miała się odwrotnie za barem, za którym zawsze stał jakiś głodny nowych wrażeń małolat. Zagubiony i nieco wycofany Humphrey nie umknął uwadze Luke'owi, który spośród bandy dzieciaków chcących dorobić sobie sprzątając toalety pracował tam najdłużej. Pewny siebie barman wziął nowego kumpla pod swoje skrzydła, dzięki czemu Jason zaczął pomagać w barze, zapoznając się tym samym z resztą barmanów. Pracując kilka godzin dziennie przy ostrych dźwiękach gitary elektrycznej, wydobywających się z podniszczonego systemu nagłośnienia pewnym było, że prędzej czy później zostawi to swój ślad na młodym chłopaku. Zaczął słuchać rockowych płyt poza podziemną dziurą, spędzając czasami po cztery godziny z zapętlonymi na słuchawkach krążkami zespołów takich jak Guns N' Roses, Pantera czy Slayer. Dorzucając do tego wcześniejsze hobby, ściany jego pokoju wyglądały jak wyjęte żywcem z typowej okładki heavymetalowego bandu. Połączenie rysunków z ciężką muzyką dalej nie było dla niego satysfakcjonujące, czuł jakąś pustkę. Jednego wieczoru pożyczył od swojego przyjaciela i współpracownika przeciętnej jakości gitarę akustyczną. W 2016 roku internet był już normą, przez co w sieci znaleźć można było masę filmów instruktażowych dotyczących gry na gitarze, z których świeżo upieczony gitarzysta korzystał ile mógł. Dzięki temu udało mu się stworzyć kilka autorskich riffów, które przekształcał potem w pełny gitarowy podkład. Nagranej średniej klasy mikrofonem ścieżce gitarowej brakowało najbardziej wokalu. Chociaż jego pierwsze teksty opowiadały o niczym i w większości nie kleiły się ze sobą, po wielu próbach udało mu się stworzyć (prawie) pełnoprawny utwór. Brak ścieżki perkusyjnej i basowej w ogóle mu nie przeszkadzał. Pracując w RAT HOLE poznał rok starszą od siebie dziewczynę, która głodna nowych wrażeń trafiła zagubiona do podziemnego baru, zupełnie jak kilkanaście miesięcy wcześniej Humphrey. Szybko złapali wspólny język, a wysoka brunetka imieniem Tara szybko obdarzyła nowego znajomego sympatią i zaufaniem. W szybkim tempie wspólne wieczory za barem przerodziły się w nocne wypady na miasto, co zaowocowało związek między tą dwójką. Z obawy przed krytyką i szyderą nie pokazywali swojego uczucia w pracy, jedyną osobą, która wiedziała o ich związku był Luke. To ona jako pierwsza usłyszała składankę nagraną przez Jasona, w której śpiewał on o obecnej sytuacji w jego życiu. Para miała nawet okres, w którym w pewnym sensie mieszkali wspólnie - zdarzało się, że przez jeden tydzień chłopak nocował u niej, przez następny ona u niego. Chcąc być jak najbardziej autentyczny w swojej twórczości, Jason zaczął pisać teksty o wielkiej miłości i o tym jak szczęśliwy jest, będąc w tym miejscu. Ich związek trwał w najlepsze przez kilka lat, od końcowki 2016 roku do połowy 2020, wtedy to Humphrey chcący zasmakować wielkiej sceny podjął decyzje o przeprowadzce do nieco większego miasta - słonecznego Los Santos. Choć swój pobyt w LS traktuje bardziej jako przejściowy okres, gama jego sprzętu rozszerzyła się i dzięki zaoszczędzonej gotówce zaczyna on stawiać pierwsze kroki na rockowej scenie. Twórczość (single, albumy, występy gościnne) Wzmianki o artyście Informacje

Katherine Allen urodzona 10 Lutego, 2002 roku w Kansas City, stanie Missouri - Młoda nastolatka żyjąca w średniozamożnej rodzinie o rygorystycznej jak i mocno zakorzenionej warstwie religijnej. Jej odmienność zdania niż reszta członków rodziny jak i byt w codzienności życiowej ostro wpłynęła na jej młodą buntowniczość jak i twardość charakteru ubudowanego przez lata bycia wytykaną na każdym kroku przez swę zamiłowanie do ostrego brzmienia jak i niecodziennego ubioru. Osiągajac schyłek swych 18 lat postanowiła natychmiastowo opuścić swe rodzinne miasto udając się do Los Santos w celu polepszenia swego życia jak i rozwinęcia znajomości z poznaną osobą na jednym z koncertów rockowych w Cameron. Twórczość: Death Lover Fallen Angels Social Media: Life Invader

31 Grudnia 2020 roku po godzinie 13:00 Keshaun Bavrleybrook po dobrym starcie z ''One More Chance'' wydał drugi singiel o tytule ''GIVE IN TO ME''. Kawałek został kilka dni wcześniej promowany na liveinvader i innych mediach społecznościowych, artysta nie odpuszcza i jak najszybciej chce się przebić w struktury showbiznesu, klip został nagrany w piekielnie dobrej jakości 4k, swoje palce przy klipie maczała wytwórnia filmowa ''Williams Pictures'' Bavrleybrook wystąpił w klipie z aktorką Marissa Allison która wygląda w nim olśniewająco! Młody Keshaun nadal pozostaje bez wytwórni muzycznej, ile jeszcze to potrwa? Kiedy w końcu przedsiębiorstwa przyjrzą się bliżej artyście? Kto weźmie go pod swoje skrzydła i zbije na nim miliony? Niewiadomo, wiadomo jednak że z numeru na numer młodzieniaszek staje się coraz odważniejszy i lepszy. Numer GIVE IN TO ME opowiada o niespełnionej miłości, kobieta która odrzuca mężczyznę za to facet nie daje za wygraną i walczy. Piękna mocna gitara, linia basowa i piekielnie mocny wokal wyróżnia utwór Bavrleybrooka, zobaczymy zatem czy przyjmie się tak jak oczekuje tego artysta. Utwór lata na wszystkich portalach, V-Tube, Soundcloud, TikTok, instagram zrobiła się naprawde fajna otoczka w okół niego. Kawałek można także zakupić w sklepach cyfrowych.